GARIZUMAKO II IGANDEA

Senideok, Garizumako gure fede- eta otoitz-esperientziak argitasun ederra jasotzen du gaurko ebanjelio-zatian. Jesusen antzaldatzea Pazkoaren aurre-dastapena baita, aurre-gustua. Eta horretan argitzen zaigu gure gurutzearen sentidua, gure sufrimenduaren edukia eta gure berritzearen helmuga. Gaurko pasarteak argi eta garbi erakusten digu, Garizumak Pazkora eramaten duela.

Markosen Ebanjelioa irakurtzen dugunean, aldaketa handi batekin egiten dugu topo. Erdira arte Jesus onartua ikusten dugu. Galileako misioan oniritzia jaso du, Erreinuaren aldarrikapena egin duenean. Bigarren atalean, ordea, Jesus Galileatik Jesuralemera pasatzen da, onartua izatetik ukatua izatera, Erreinua adieraztetik nekaldia adieraztera. Ikasleek ere gauzak oso garbi eta ilusioz ikusten zituzten, Jesusek sendaketak egiten zituen bitartean. Jende guztia harriturik eta Jesusi goraka ari zen bitartean, ikasleak oso pozik eta ideal handiz beteak ikusten genituen. Orain, ordea, Jesusek nekaldiaz hitz egiten duenean, ukapenaz eta sufrimenduaz mintzo denean, ikasleak ere deseroso sentitzen dira.

Sinesmenaren esperientziak nekaldiko bidea darama bere barnean, dudarik gabe. Abrahamen bidea ere halakoxea izan zen. Bere semea Jainkoari opaldu beharrak ederki erakusten du Jesusi jarraitu nahi dionak bere loturak askatu beharra daukala. Jainkoarekiko obedientziak bihotz osoa eskatzen du. Eta beste gauza guztiak, bihotzeko Jaun bakar egiten zaizunaren inguruan eta zerbitzuan tolestatu behar dira. Eta fede horrek, dena Jainkoari ematen dion fede horrek, Pazko-oinarri sendoa behar du, bestela ez da posible. Nekaldiko bide hori ilunegia gertatzen zaigu, besterik gabe onartzeko. Jesusi ere halaxe gertatu zitzaion. Ikasleei zer esanik ez!

Eta hor Tabor mendiko esperientzia behar da. Jesus Pazkoko gailurrerantz abiatzen denean, Antzaldatzearen esperientziatik abiatzen da. Jesusek beretzat behar du Taborreko bizikizuna eta ikasleentzat ere behar du. Bizitzera doan gurutze-bideko pasarte hori guztia argiz poztu nahi du. Aurrena Jesusek berak behar du Taborreko argia. Izan ere, zaila gertatzen zaio Mesias-bidea gurutzearen bidetik ulertzea. Zaila egiten zaio, sufrimenduaren eta heriotzaren bidea onartu eta dena frakasoan uztea. Zaila egiten zaio bere bidea ulertzea, hitz batean. Eta ikasleei areago! Nola onar zezaketen gurutze-bideko hura Mesias zela? Nola uler zezaketen heriotzaren frakasoan ezkutatutako hura, mundua askatu beharrekoa zena?

Tabor mendiko antzaldatzea argiaren esperientzia da. Jesusek bere Aitarekin hitz egiten du. Jesusek Itun Zaharreko historia eta profetak, Moises eta Elias, irakurtzen ditu bere bidea argitu nahirik. Eta, kolpetik bezala, dena argi ikusten hasten da. Gurutze-bideak eramango du Erreinua eskaintzera. Heriotzaren ezerezetik sortuko da biziaren betea. Azkenerainoko zerbitzuak azalduko du egiazko mesiastasuna. Bere Aitaren testigantza argitzailea jasotzen du: «Hau da nire Seme maitea; entzun iezaiozue». Esango balu bezala: «Hau da bidea, jarrai iezaiozue».

Pedrok ez du ezertxo ere ulertzen. Hori bai, mendiko argi eder hau askoz aproposagoa iruditzen zaio Mesias batentzat, nekaldiko bide ilunak baino. Berak argia nahi du, gauzak erraz gertatzea, sufritu beharrik ez izatea. Argi honetan gelditu nahi du betiko. Txabolak egin eta bertan gelditu, argitan dena gabi ikusiz. Zertarako sartu bestelako arazoetan? Gizajoak ez zekien zer esaten zuen ere. Lainoa etorri zen. Argia ezkutatu zen. Eta han ez zegoen Jesus beste inor. Lehengo Jesus hura bera. Baina, hori bai: bizi izan zuten esperientzia hark bidea erakutsi zien. Esperientzia hura ez zuten ahaztuko. Bazekiten gurutzean hiltzen ikusiko zuten Jesus hura zela Jainkoaren Seme maitea.

Gu ere Jesusen jarraitzaile gara. Jesusen segizioan goaz, beraren bide berean. Gure fedearen muina segizioak ematen du. Guri ere oso zaila egiten zaigu sufrimendua eta eraman-beharra ulertzea. Zaila egiten zaigu fedearen bidea nekalditik ulertzea. Askotan zailegia egiten zaigu zerbitzua. Zaila, bizitza bere gune inportantera biltzea. Erosotasun eta erraztasunak hain ozen hots egiten diren gizarte honetan, zer sentidu eduki dezake behartsuen bizilegera etortzeak eta haien bidelagun egiteak eta sufritzeak eta besteen mesedeari begira bizitzeak eta? Segiziorik gabeko kristautasuna nahi dugu, bizitza horrenbeste aldatu beharrik ez duen biziera eta jarduera. Aste Santurik gabeko Pazkoa nahi genuke guk.

Egia da: Jesusi jarraitzeak sufrimendua ekarriko digu. Azken batean, Abrahamen esperientzia bera baita: dena uztea, Jainkoaren aurrean. Bizia heriotzatik datorrela sinestea da. Jainkotasuna zerbitzuan gertatzen dela sinestea. Maitasuna geuretzea. Eta hori guztia sinesteko, argia behar dugu, Pazko-argia, Eukaristia honen argia. Sinesmenaren argi ederrak erakusten digu Jesusen heriotza ez dela azkena, hasiera dela. Gure sufrimenduak ere baduela sentidua. Gure zerbitzuak baduela etorkizuna. Ez gabiltzala inolako irtenbiderik ez duen bide itsuan. Garizumak Pazkoa duela helmuga.

Asko sufritzen dugu, ez da hala? Gaurko fede-esperientziak argitzen digu sufrimendu hori. Ez du merezi sufritzeagatik sufritzea. Baina lagun hurkoarengatik baldin bada, pobreen zoria ontzeko zerbitzuan baldin bada, baztertuen konpainian baldin bada, ingurukoei bizia amateko baldin bada, sufrimendu hori Pazkorakoa da. Hortik dator bizia, hortik bizipoza, hortik betiko bizia.

Ez daukagu gozokerian geure bizileku erosoak egiterik. Bidez bide ibiltariak gara. Garizumaren buruan, martxoaren 28an, Arantzazura egingo dugun oinezko ibilaldi ederrak ere Jesusen segizioan goazela erakutsiko du. Gizartearen hautsak harrotu behar ditugu. Han eta hemen sufritzen ari diren guztiei garbi esan behar diegu, gure elkartasunak pobreen zerbitzura bildu nahi dituela bere karisma, eginkizun eta indar guztiak. Jesusen bideak dakarrela benetako bakea eta bide hori zerbitzatu nahi dugula. Bai, adiskidea, Pazkoko argitara goaz denok bat eginik!

Iñaki Beristain (2015-2-25)