URTEAN ZEHAR XXII IGANDEA
A zikloaJeremias profetaren liburutik 20,7-9
Liluratu ninduzun, Jauna,
eta nik, liluratzen utzi;
ni baino indartsuago zara,
eta menperatu ninduzun.
Farregarri nintzen egun guztian;
burlaka ari zitzaizkidan denak.
Hitz egin behar nien bakoitzean,
oihu hau egin behar: ‘Zigorra!’,
deiadar hau: ‘Hondamendia!’.
Eta Jaunaren hitza lotsaizun eta iseka zen
niretzat egun guztian.
Eta esan nuen nire baitarako:
‘Gogoratu ere ez dut egingo;
ez dut gehiago Haren izenean hitz egingo’.
Baina Haren hitza su kiskalgarria zen nire bihotzean,
nire hezurretaraino sartua;
menpean eduki nahi nuen, eta ezin.
Eta Jaunaren hitza lotsaizun eta iseka zen
niretzat egun guztian.
Eta esan nuen nire baitarako:
‘Gogoratu ere ez dut egingo;
ez dut gehiago Haren izenean hitz egingo’.
Baina Haren hitza su kiskalgarria zen nire bihotzean,
nire hezurretaraino sartua;
menpean eduki nahi nuen, eta ezin.
ERANTZUN-SALMOA 62
ZURE EGARRIZ DAUKAT GOGOA,
JAUNA, ENE JAINKOA.
Jainko, nire Jainko zaitut,
goizetik bilatzen zaitut,
zure egarriz daukat gogoa, zure irrikaz haragia,
lur idor, egarri, urgabe iduria.
Zu gertatu baitzara nire laguntzailea,
pozez oihu dagit zure hegal-itzalean.
Nire gogoa Zuri itsatsia dago,
zure eskuinak eutsita nago.
San Paulo Apostoluak Erromatarrei 12,1-2
Senideok: Jaungoikoaren errukiagatik eskatzen dizuet, eskain ditzazuela zeuen buruak, opari bizi, santu eta atsegingarri Jainkoarentzat; hori da zuen egiazko gurtza. Ez zaitezte mundu honen antzeko egin, baizik-eta antzberritu zaitezte zuen iritzietan, Jaungoikoaren nahia ezagutu dezazuen: on eta bikain dena, eta atsegingarri zaiona.
ALELUIA Jesu Kristo gure Jaunaren Aitak
argi bitza gure bihotzeko begiak,
horrela jakin dezagun nolakoa den
Haren deiaren itxaropena. ALELUIA!
Jesu Kristoren Ebanjelioa san Mateoren liburutik 16,21-27
Aldi hartan, Jesus bere ikasleei adierazten hasi zitzaien, beharrezkoa zela, Bera Jerusalena joatea, han neke haundiak jasatea zahar, apaiz nagusi eta idazlariengandik, hila izatea eta hirugarren egunean biztea. Orduan Pedrok, Jauna bereiz harturik, honela esan zion haserre-antzean:
- ‘Jainkoarengatik, hori ez, Jauna! Ez zaizu gertatuko horrelakorik!’
Jesusek, Pedrori begira, esan zion:
- “Ken zaitez nire aurretik, Satanas! Erorbide zara Niretzat; zure gogoetak ez bait dira Jaungoikoarenak, gizonarenak baizik”.
Orduan Jesusek honela esan zien bere ikasleei:
- “Nirekin etorri nahi duenak, uko egin biezaio bere buruari, har beza bere gurutzea, eta jarrai biezat. Izan ere, bere bizia salbatu nahi duenak, galdu egingo du; eta bere bizia Niregatik galtzen duenak, beretzat gordeko du. Zertarako du gizonak mundu guztia irabaztea, bere bizia hondatzen badu? Edo-ta zer eman dezake gizonak, bere bizia berriro eskuratzeko? Etorriko bait da Gizonaren Semea Aitaren aintzatan, bere aingeruekin; eta orduan bakoitzari bere egiteen neurriko ordaina emango dio”.
Homiliak
«Ni nor naizela diozue?», izan zen joan zen igandean, Apostoluen aitormena sorrarazi zuen galdera. Eta ezaguna zaigu Pedroren erantzuna: «Zu Mesias zara, Jainko biziaren Semea». Pedrok ulertu zuen Jesusen misterioa. Pedrok ulertu zuen Jesus hark erantzun behar ziela Israel herriaren uste eta amets guztiei. Gauzak nola diren! Gaurko Ebanjelio-zatian agertzen zaigun Pedro honek ez du ulertzen. Zer ez du ulertzen Pedrok? Ba, zera: Mesias dela, bai, baina Mesias-izatea gurutze-bidetik burutu behar duela, hori ez zaio inolatan ere onartzekoa iruditzen. «Zu Mesias zara» esan zuenean, Pedrok esan nahi zion: Zuk askatuko duzu Israel herria, zuk berrituko dituzu gure herriaren oinarriak, zuk indartuko duzu herri hau, herri morroitu eta zapaldu honen esperantzari askatasun-leiho berriak irekiko dizkiozu... Eta Jesusek baietz esan bai, baina hori dena gurutzeko misterio ulertezin horretan gertatuko dela esaten dionean; askatasuna emango duela, baina horretarako berak lotua eta gaitzetsia eta hila eta izan behar duela esaten duenean, kitto!, Pedrok ez du ulertzen eta, areago, ez du onartzen.
Baina, bidea horixe da. Pedroren jarrera horrekin ez genuke gehiegi harritu behar. Esadazu, adiskide, ez al da berez harritzekoa eta erabat txokatzekoa, mesiastasun-bideak gurutze bidean egizta daitezkeela esatea! Izango ez da ba! Mesias eta hila! Mesias eta lotua! Mesias eta hankapean! Hori horratio ez da normala izango!
Zer gertatzen da? Gu haragiz eta hezurrez gaudela eginak, besterik ez. Gure pentsamoldeak giza mailakoak direla. Eta uste dugula Jainkoaren bideak ere gureen antzekoak direla. Eta ez: «Zure gogoetak ez dira Jainkoarenak». Eta aurrekoan Jesusen aitorle bezala txalotua Pedro, gaur, Pedro bera erorbide bezala paretik kendua!
Gaurko ebanjelio-zati hau entzuteko, bihotz sendoak behar dira. Bizitzaren laztasunari aurre egiteko prest dauden bihotzak, sufrimenduari ihes egiten ez dioten bihotzak. Eta ez naiz ari inoiz gure bizitzan sortzen diren edo sor daitezkeen sufrimendu bereziez. Eguneroko sufrimendu arruntaz ari naiz: konpondu ezin ditugun famili arazoak, luze dihoazkigun gaixotasunak, familia egunero aurrera ateratzea, askotan bakardadea bizi beharra, sikologi arazoak, fuitu gutxiko ahalegin saiatuak... gure bizitzari egunero sortzen eta sartzen zaizkion arantzak, alegia.
Pedroren ulertu-ezina ez da batere harritzekoa. Zaila baita biak uztartzea: alde batetik, zoriontsu izan nahia eta, bestetik, geure buruari uko egitea. Teoriaz badakigu zoriontsu izateko, geuretik atera beharra daukagula, egoismoak ez baitu zorionik sortzen. Baina, gero, praktikan, zoriontsu izan nahiak geure buruari begiratzera eramaten gaitu. Hainbestetan, gure kristau-bizitzan sakrifizioa eta lepoa makurtzea eta jarri zaizkigu portabide! Horregatik, halako azterketa serioa egin beharra daukagu… zoriontsu izateko, kontua ez da gauzei uko egitea edo sakrifizioa; ezta ere, beti atsegin-bila itolarrian ibiltzea.
Zoriontsu izateak bi irizpide baditu berekin, ahaztu ezin ditugunak, gauzak ongi izatekotan:
- Bata da errealitatearen irizpidea. Zoriontsu izan nahi duenak, ezin diezaioke ihes egin eguneroko bizitzaren errealitate zailari. Eta horrek esan nahi du, eguneroko bizitzak dakartzan uko egitea, laztasuna eta ondoeza onartu egin behar direla. Bihar askotxok hasiko duen lana, esate baterako. Zoriontsu izan nahi duenak eguneroko errealitateari heldu behar dio, eta ez ihes egin. Eta horrek uko egitea esan nahiko du, seguru asko. Bizitzaren laztasuna bizi daiteke arrastaka, gogo txarrez. Edota bizi daiteke, heldutasunera daraman gizabide bezala, gure ibilbidea Jaunaren eskuetan dagoela sinetsiz. Eta badako alde ederra batetik bestera!
- Eta bigarren irizpidea, maitasunarena da. Maitasunak dena aldatzen du. Norbaiten ilusioz bizitzeak dena ezberdin egiten digu. Maite dugunean, badakigu merezi duela inoiz gaizki pasatu beharra ere. Esate baterako, bere semea asko maite duen ama batek, badaki seme hori gaixo daukanean, merezi duela gaizki pasatzea seme hori sendatzeko. Goizeko ordu txikietan lanerako jaikitzen den aita batek badaki, bere familiak merezi duela sufritzea.
Eta izan ere, ulergarri gerta edo ulertezin gerta, hor dago betirako bidea egina: gurutze-bidea, heriotzarainoko zerbitzu erabatekoa, obedientziaren isiltasun mirabea! Galtzea irabazbide dela inoiz probatu ez duenak, zaila dauka era honetako zoriona gozatzea! Egia da, sufrimendua datorkigunean, Pedrori sortu zitzaion jarrera bera sortzen zaigu, onartu-ezina! Zergatik da hori horrela? Jainkoak ez al zitzakeen gauzak beste era batetara egin? Eta «liluratua sentitzen da bat», Jeremias bezala engainatua. Jainkoagandik halako gauzak espero genituen: berrituko gintuela, gure amets onak aurrera eramaten lagunduko zigula, Berak ez zuela utziko inolako nahigabe eta ezusterik gertatzen eta, bai zera! Jainkoaren erreinuak ez du guk nahi eta uste bezala jokatzen. Jainkoaren erreinua Jesusen heriotzean mamitu eta gertatu da. Eta beti eliztarren, fededunen, menpekotasun heriotzarainokoan gertatzen da. Beti!
Eta fededun izan nahi duenak, bere fedea heriotzaraino eramateko prest egon behar du. Seguru asko ez zaizu eta ez zaigu tokatuko gurutze batean edo fletxaz josiak hiltzerik. Baina, eguneroko zerbitzu apal eta txikian, eguneroko maitasun-hitz isilean, lagun hurkoari egunero adiskidetasunezko eupada gozoak emanez, beti besteen ona eta mesedea bilatuz... hitz batean, beti geure buruaz ahaztuz, geuregandik ateraz, horrelako eguneroko heriotzeraino prest egon behar du gure fedeak. San Paulok esan digu: «Eskain itzazue zuen buruak, opari bizi, santu eta atsegingarri Jainkoarentzat; hori da zuen egiazko gurtza».
Galdetu ezazu, zer sentidu ematen diogun eguneroko bizitzaren sufrimendu eta laztasunari. Zaila dela hori? Pedrori bezala guri ere gogorra gertatzen zaigula? Bai horixe! Baina ez dago beste zorion-biderik. Eta Jesusek Aitarengan indar hartzen zuen bezala, guk ere Eukaristian indar hartu behar dugu. Eukaristiak ulertaraziko dizkigu Ebanjelioko bideak.
Iñaki Beristain (2014-9-9)
«Ni nor naizela diozue?», izan zen joan zen igandean, Apostoluen aitormena sorrarazi zuen galdera. Eta ezaguna zaigu Pedroren erantzuna: «Zu Mesias zara, Jainko biziaren Semea». Pedrok ulertu zuen Jesusen misterioa. Pedrok ulertu zuen Jesus hark erantzun behar ziela Israel herriaren uste eta amets guztiei. Gauzak nola diren! Gaurko Ebanjelio-zatian agertzen zaigun Pedro honek ez du ulertzen. Zer ez du ulertzen Pedrok? Ba, zera: Mesias dela, bai, baina Mesias-izatea gurutze-bidetik burutu behar duela, hori ez zaio inolatan ere onartzekoa iruditzen. «Zu Mesias zara» esan zuenean, Pedrok esan nahi zion: Zuk askatuko duzu Israel herria, zuk berrituko dituzu gure herriaren oinarriak, zuk indartuko duzu herri hau, herri morroitu eta zapaldu honen esperantzari askatasun-leiho berriak irekiko dizkiozu... Eta Jesusek baietz esan bai, baina hori dena gurutzeko misterio ulertezin horretan gertatuko dela esaten dionean; askatasuna emango duela, baina horretarako berak lotua eta gaitzetsia eta hila eta izan behar duela esaten duenean, kitto!, Pedrok ez du ulertzen eta, areago, ez du onartzen.
Baina, bidea horixe da. Pedroren jarrera horrekin ez genuke gehiegi harritu behar. Esadazu, adiskide, ez al da berez harritzekoa eta erabat txokatzekoa, mesiastasun-bideak gurutze bidean egizta daitezkeela esatea! Izango ez da ba! Mesias eta hila! Mesias eta lotua! Mesias eta hankapean! Hori horratio ez da normala izango!
Zer gertatzen da? Gu haragiz eta hezurrez gaudela eginak, besterik ez. Gure pentsamoldeak giza mailakoak direla. Eta uste dugula Jainkoaren bideak ere gureen antzekoak direla. Eta ez: «Zure gogoetak ez dira Jainkoarenak». Eta aurrekoan Jesusen aitorle bezala txalotua Pedro, gaur, Pedro bera erorbide bezala paretik kendua!
Gaurko ebanjelio-zati hau entzuteko, bihotz sendoak behar dira. Bizitzaren laztasunari aurre egiteko prest dauden bihotzak, sufrimenduari ihes egiten ez dioten bihotzak. Eta ez naiz ari inoiz gure bizitzan sortzen diren edo sor daitezkeen sufrimendu bereziez. Eguneroko sufrimendu arruntaz ari naiz: konpondu ezin ditugun famili arazoak, luze dihoazkigun gaixotasunak, familia egunero aurrera ateratzea, askotan bakardadea bizi beharra, sikologi arazoak, fuitu gutxiko ahalegin saiatuak... gure bizitzari egunero sortzen eta sartzen zaizkion arantzak, alegia.
Pedroren ulertu-ezina ez da batere harritzekoa. Zaila baita biak uztartzea: alde batetik, zoriontsu izan nahia eta, bestetik, geure buruari uko egitea. Teoriaz badakigu zoriontsu izateko, geuretik atera beharra daukagula, egoismoak ez baitu zorionik sortzen. Baina, gero, praktikan, zoriontsu izan nahiak geure buruari begiratzera eramaten gaitu. Hainbestetan, gure kristau-bizitzan sakrifizioa eta lepoa makurtzea eta jarri zaizkigu portabide! Horregatik, halako azterketa serioa egin beharra daukagu… zoriontsu izateko, kontua ez da gauzei uko egitea edo sakrifizioa; ezta ere, beti atsegin-bila itolarrian ibiltzea.
Zoriontsu izateak bi irizpide baditu berekin, ahaztu ezin ditugunak, gauzak ongi izatekotan:
- Bata da errealitatearen irizpidea. Zoriontsu izan nahi duenak, ezin diezaioke ihes egin eguneroko bizitzaren errealitate zailari. Eta horrek esan nahi du, eguneroko bizitzak dakartzan uko egitea, laztasuna eta ondoeza onartu egin behar direla. Bihar askotxok hasiko duen lana, esate baterako. Zoriontsu izan nahi duenak eguneroko errealitateari heldu behar dio, eta ez ihes egin. Eta horrek uko egitea esan nahiko du, seguru asko. Bizitzaren laztasuna bizi daiteke arrastaka, gogo txarrez. Edota bizi daiteke, heldutasunera daraman gizabide bezala, gure ibilbidea Jaunaren eskuetan dagoela sinetsiz. Eta badako alde ederra batetik bestera!
- Eta bigarren irizpidea, maitasunarena da. Maitasunak dena aldatzen du. Norbaiten ilusioz bizitzeak dena ezberdin egiten digu. Maite dugunean, badakigu merezi duela inoiz gaizki pasatu beharra ere. Esate baterako, bere semea asko maite duen ama batek, badaki seme hori gaixo daukanean, merezi duela gaizki pasatzea seme hori sendatzeko. Goizeko ordu txikietan lanerako jaikitzen den aita batek badaki, bere familiak merezi duela sufritzea.
Eta izan ere, ulergarri gerta edo ulertezin gerta, hor dago betirako bidea egina: gurutze-bidea, heriotzarainoko zerbitzu erabatekoa, obedientziaren isiltasun mirabea! Galtzea irabazbide dela inoiz probatu ez duenak, zaila dauka era honetako zoriona gozatzea! Egia da, sufrimendua datorkigunean, Pedrori sortu zitzaion jarrera bera sortzen zaigu, onartu-ezina! Zergatik da hori horrela? Jainkoak ez al zitzakeen gauzak beste era batetara egin? Eta «liluratua sentitzen da bat», Jeremias bezala engainatua. Jainkoagandik halako gauzak espero genituen: berrituko gintuela, gure amets onak aurrera eramaten lagunduko zigula, Berak ez zuela utziko inolako nahigabe eta ezusterik gertatzen eta, bai zera! Jainkoaren erreinuak ez du guk nahi eta uste bezala jokatzen. Jainkoaren erreinua Jesusen heriotzean mamitu eta gertatu da. Eta beti eliztarren, fededunen, menpekotasun heriotzarainokoan gertatzen da. Beti!
Eta fededun izan nahi duenak, bere fedea heriotzaraino eramateko prest egon behar du. Seguru asko ez zaizu eta ez zaigu tokatuko gurutze batean edo fletxaz josiak hiltzerik. Baina, eguneroko zerbitzu apal eta txikian, eguneroko maitasun-hitz isilean, lagun hurkoari egunero adiskidetasunezko eupada gozoak emanez, beti besteen ona eta mesedea bilatuz... hitz batean, beti geure buruaz ahaztuz, geuregandik ateraz, horrelako eguneroko heriotzeraino prest egon behar du gure fedeak. San Paulok esan digu: «Eskain itzazue zuen buruak, opari bizi, santu eta atsegingarri Jainkoarentzat; hori da zuen egiazko gurtza».
Galdetu ezazu, zer sentidu ematen diogun eguneroko bizitzaren sufrimendu eta laztasunari. Zaila dela hori? Pedrori bezala guri ere gogorra gertatzen zaigula? Bai horixe! Baina ez dago beste zorion-biderik. Eta Jesusek Aitarengan indar hartzen zuen bezala, guk ere Eukaristian indar hartu behar dugu. Eukaristiak ulertaraziko dizkigu Ebanjelioko bideak.
Iñaki Beristain (2017-8-28)
Beti bidean, beti bila
(Igandeko ebanjelioa: Mt 16, 21-27) Pedroren aitormen sutsua aurrekoan; Pedroren eskandalua gaurkoan. Ez baita erraza biak lotzea, mesianismoa eta gurutzea. Pedrok : «Zu mesias zara». Jesusek: «Bai, baina gurutzean».
Eta burutazio normaletan sartzen ez dena asumitzeak bere lanak ditu, lan handiak. Nola pasa mesianismoa gurutzean ezagutu eta onartzera? Zer bide egin horretarako? Tartean zerbait handia gertatzen da, zerbait kontrolatu ezin dena, zerbait Jainkoaren neurrikoa. Bestela, giza buruan ez da era horretako «aldrebeskeriarik» sartzen.
«Aldrebeskeria» esan dut. Betiko kristauok egin duguna da errealitatea domestikatzea, gozatzea. Mesianismoarena ulertzen dugu; baina, gurutzea sinbolo bihurtu dugu, berrirakurri behar den zerbait, hitz egiteko modu. Gurutzearena ez da bere gordinean ulertu behar. Gurutzearena «ondo» ulertu behar da. Behin puntak kamustuz gero, dena onargarriago egin dugu, dena geure neurrikoago. Jainkoaren egintza geure eskema eta mailara eraitsi dugu, eta dena normalago gertatzen da! Gauzak ez dira bere onetik atera behar! Eta inolako axolarik gabe mintzatzen gara gurutzeaz. Gurutzeak ez digu sinesmenerako zailtasunik sortzen. Eta hori ez da normala.
Ez da, beraz, harritzekoa gure proposamenaren indarra galdu izana. Eskaintzen dugunak beste proposamen askoren antz handiegia dauka eta, beraz, dena igualtsu da. Erlijioa, bat izan edo bestea izan ez dio inporta. Jesusengan sinetsi edo Mahomarengan sinetsi, ez da komeni bereizkeriarik egitea. Otoitz egitea edo yoga egitea, pareko ariketak dira. Dena maila berean jartzeko tentazio handia bizi dugu. Eta, noski, dena maila berean jartzeko, gurutzeak enbarazu handiegia egiten du. Kendu, ez dago kentzerik; beraz, gozatu dezagun!
Baina, kristau-fedearen berezitasuna gurutzearen liluran jokatzen da. Ez da sufritzeko gogoa. Ez da sakrifizio bila ibiltzea. Ez da bizitza ezkor eta ilun ikustea. Gurutzea neurri gabeko maitasun baten tiraizoa da, erakarmen kontrola ezina. Jainkoa maitatzen hasten denean, horrela maite du, gurutzerainoko distiraz maite du. Maitasunak dena duintasun berean berdintzen du; baina, bide batez, maitasunak ematen dio bihotzari «bakarraren» lilura. Norbaitek bihotza harrapatu dizu eta norbait hori «bakar» egin zaizu.
Eta maitasunezko gurutze horren jirabueltan ulertzen da Jesusen guztia. Baita Jesusen mesias izatea ere. Gurutzeko maitasun horren lilurak sortzen du segizioa, «liluratuen» segizioa. Eta lilura horrek ematen dio sentidua kristauaren guztiari. Lilura hori galtzean, dena husten da, dena berdintzen da, dena txepeltzen da. Eta hori gertatu zaio gaurko «kristau» zenbaiti. Gero ordezkoak bilatu behar. Bestelako esperientziak bizi behar. Zerbait berria sortuko duten sentsazioak sentitu behar.
Pedrok ere ulertu zuen gauza, Pazkoa eta gero. Ikusi zuen Jainkoak nolako maitasuna erakutsi zuen Jesusen gurutzean. Eta maitasun hori ulertu zuenean edo, hobeto esanda, maitasun hori sumatu zuenean, «liluratua» geratu zen. Eta ia ez zen lehengo Pedro izan. Pedro liluratuak orduan ikasi zuen «ikasle» izaten, Jesusen segizioan bizitzen, maitasun horrengatik bizia entregatzen. Orduan ulertu zuen Jesusek nahi zuen mesiastasunak zer baldintza eta zer izan-molde dituen. «Lilurak» sendatu zion eskandalua.
Gaur ere lilurara itzuli beharra daukagu. Kontua ez da teorietan eta teologietan nola gabiltzan, horrek bere garrantzia badu ere. Kontua ez da Gotzainek eta apaizek zer esaten edo egiten duten, hori mimoz zaintzekoa bada ere. Kontua da nolakoa den bizi izan dudan Jesusen esperientzia. Jesusekin topo egitean, bihotza liluratu didan zerbait gertatu ote zaidan. Ez ditugu behar erlijio guztien arnasa espirituala biziko dutenak. Jesusen gurutzeak «liluratuak» behar ditugu!
Iñaki Beristain (2014-8-28)
Pedroren aitormen sutsua aurrekoan; Pedroren eskandalua gaurkoan. Ez baita erraza biak lotzea, mesianismoa eta gurutzea. Pedrok : «Zu mesias zara». Jesusek: «Bai, baina gurutzean». Eta burutazio normaletan sartzen ez dena asumitzeak bere lanak ditu, lan handiak. Nola pasa mesianismoa gurutzean ezagutu eta onartzera? Zer bide egin horretarako? Tartean zerbait handia gertatzen da, zerbait kontrolatu ezin dena, zerbait Jainkoaren neurrikoa. Bestela, giza buruan ez da era horretako «aldrebeskeriarik» sartzen.
«Aldrebeskeria» esan dut. Betiko kristauok egin duguna da errealitatea domestikatzea, gozatzea. Mesianismoarena ulertzen dugu; baina, gurutzea sinbolo bihurtu dugu, berrirakurri behar den zerbait, hitz egiteko modu. Gurutzearena ez da bere gordinean ulertu behar. Gurutzearena «ondo» ulertu behar da. Behin puntak kamustuz gero, dena onargarriago egin dugu, dena geure neurrikoago. Jainkoaren egintza geure eskema eta mailara eraitsi dugu, eta dena normalago gertatzen da! Gauzak ez dira bere onetik atera behar! Eta inolako axolarik gabe mintzatzen gara gurutzeaz. Gurutzeak ez digu sinesmenerako zailtasunik sortzen. Eta hori ez da normala.
Ez da, beraz, harritzekoa gure proposamenaren indarra galdu izana. Eskaintzen dugunak beste proposamen askoren antz handiegia dauka eta, beraz, dena igualtsu da. Erlijioa, bat izan edo bestea izan ez dio inporta. Jesusengan sinetsi edo Mahomarengan sinetsi, ez da komeni bereizkeriarik egitea. Otoitz egitea edo yoga egitea, pareko ariketak dira. Dena maila berean jartzeko tentazio handia bizi dugu. Eta, noski, dena maila berean jartzeko, gurutzeak enbarazu handiegia egiten du. Kendu, ez dago kentzerik; beraz, gozatu dezagun!
Baina, kristau-fedearen berezitasuna gurutzearen liluran jokatzen da. Ez da sufritzeko gogoa. Ez da sakrifizio bila ibiltzea. Ez da bizitza ezkor eta ilun ikustea. Gurutzea neurri gabeko maitasun baten tiraizoa da, erakarmen kontrola ezina. Jainkoa maitatzen hasten denean, horrela maite du, gurutzerainoko distiraz maite du. Maitasunak dena duintasun berean berdintzen du; baina, bide batez, maitasunak ematen dio bihotzari «bakarraren» lilura. Norbaitek bihotza harrapatu dizu eta norbait hori «bakar» egin zaizu.
Eta maitasunezko gurutze horren jirabueltan ulertzen da Jesusen guztia. Baita Jesusen mesias izatea ere. Gurutzeko maitasun horren lilurak sortzen du segizioa, «liluratuen» segizioa. Eta lilura horrek ematen dio sentidua kristauaren guztiari. Lilura hori galtzean, dena husten da, dena berdintzen da, dena txepeltzen da. Eta hori gertatu zaio gaurko «kristau» zenbaiti. Gero ordezkoak bilatu behar. Bestelako esperientziak bizi behar. Zerbait berria sortuko duten sentsazioak sentitu behar.
Pedrok ere ulertu zuen gauza, Pazkoa eta gero. Ikusi zuen Jainkoak nolako maitasuna erakutsi zuen Jesusen gurutzean. Eta maitasun hori ulertu zuenean edo, hobeto esanda, maitasun hori sumatu zuenean, «liluratua» geratu zen. Eta ia ez zen lehengo Pedro izan. Pedro liluratuak orduan ikasi zuen «ikasle» izaten, Jesusen segizioan bizitzen, maitasun horrengatik bizia entregatzen. Orduan ulertu zuen Jesusek nahi zuen mesiastasunak zer baldintza eta zer izan-molde dituen. «Lilurak» sendatu zion eskandalua.
Gaur ere lilurara itzuli beharra daukagu. Kontua ez da teorietan eta teologietan nola gabiltzan, horrek bere garrantzia badu ere. Kontua ez da Gotzainek eta apaizek zer esaten edo egiten duten, hori mimoz zaintzekoa bada ere. Kontua da nolakoa den bizi izan dudan Jesusen esperientzia. Jesusekin topo egitean, bihotza liluratu didan zerbait gertatu ote zaidan. Ez ditugu behar erlijio guztien arnasa espirituala biziko dutenak. Jesusen gurutzeak «liluratuak» behar ditugu!
Iñaki Beristain (2017-8-28)